Përpara. Pa histeri dhe pa procese. Nuk e arritëm tre pikët që i donim dëshpërimisht dhe kjo nuk është gjë mirë. Ai 0-0 na e hedh në ajër klasifikimin, por mbi të gjitha nuk i bën nder intensitetit, vazhdimësisë dhe bujarinë së paraqitjes së skuadrës. Kundër Empolit, një gjë është skuadra. Kujdes, në të vërtetë pati qëndrimin dhe qasjen e duhur. Pastaj, për hir të qiellit, topi nuk hynte që nuk hynte në rrjetë.
Munguan lojërat, munguan goditjet dhe shpërthimet. Rebiç dhe Origi nuk janë në gjendje të godasin, nuk janë në gjendje t’i gdhendin momentet si protagonistë të sezonit. Në rregull. San Siro u lëshua duke fërshëllyer Divock. Mirë, në një ndeshje të tillë, e kuptoj shpërthimin, por le të mos i “humbim” lojtarët tanë. Herët a vonë të gjithë mund të na japin një dorë. 0-0 kundër Empolit më kujton tmerrësisht atë 0-0 në San Siro me Cagliarin më 2021 dhe me Bolonjën në 2022, kur me bujë ia dolëm në të dyja rastet, qoftë për në Champions, qoftë si Kampionë.
Çfarë do të ndodhë këtë vit nuk e di se por rritja e intensitetit të trarëve mbështetës, nga Calabria te Theo, nga Tomori te Tonali, premton për mirë. Kundër Empolit skuadra ishte bujare edhe pse jo cilësore, vazhdoi të sulmonte e sulmonte pavarësisht goditjeve psikologjike të tre penalltive të mohuara (në fund të fundit me të drejtë edhe pse ende dyshoj për penalltinë e mohuar të Theo) me një asgjë prej tyre dhe me një gol të anuluar kur magjia dukej e mundur. Në rregull. Të vazhdojmë përpara.
Dy vjet më parë shkuam nga një fitore 0-7 në Torino në takimin pasardhës 0-0 me Cagliarin, këtë vit nga fitorja 0-4 në Napoli në barazimin 0-0 me Empolin. Ndodh, por nuk duhet të dorëzohemi. Milan-Empoli nuk ishte as Milan-Salernitana dhe as Udineze-Milan. Skuadra është, mungoi goli, goditja e individëve, shpikjet. Por, duhet të vazhdojmë përpara kështu në mbulimin e fushës dhe në vazhdimësinë e lojës.
Lojtarët tanë ndërhynë me ndjeshmëri, shpirt e zemër në çështjen Juventus-Inter. Nuk u kufizuan vetëm me një dënim të zakonshëm dhe retorik të racizmit. Nuk e bëri Majk, nuk e bëri Rafa, as Isma, ata bënë diçka ndryshe. Ata kërkuan të kishin krah tyre rregullat dhe logjet. Kërkuan të bëhej diçka. I thanë futbollit që të mos lejojë të fitojnë gjithmonë ata që provokojnë me ulërima, por të mbrohen më mirë shënjestrat e tyre që janë në fushë. Nuk mbetet veçse të shpresojmë se kanë qenë të qartë. Dhe që dikush t’i ketë dëgjuar, përtej deklaratave bajate të shtypit dhe tweeteve të ngordhur.
Dua ta mbyll me një mendim fiks, të cilin e kemi të gjithë këto ditë. Nuk është më presidenti ynë, edhe pse i tillë do të mbetet gjithmonë. Vitet e tij dhe krenaria që na dha do të jenë përgjithmonë kolona zanore e jetës sonë. Nuk na dha vetëm fitore, kampionë, trofe dhe vende nderi. Jooo, na dha shumë më tepër, na bëri të ndihemi të fortë, të bukur, të frikshëm sportivisht, të admiruar në futbollistikisht. Kudo në botë. Duam vetëm, me zë të lartë dhe të qartë që të qëndrojë këtu, me ne. Sepse ndryshe do të ishte shëmtuar. Shumë shëmtuar. Hajde, hajde, pa nëse, dhe pa por. Gëzuar Pashkët Silvio, Nga thellësitë e zemrës.