E kemi ende përpara sysh: i gjithëpranishëm në fushën e lojës dhe mjeshtër i çdo zone të fushës. Sandro Tonali në Maradona Stadium u ngjit në katedër dhe diktoi ligjin, ligjin e tij: komandoj dhe ju përshtateni. Fuqia dërrmuese fizike, kthjelltësia dhe shpejtësia e ekzekutimit me të cilën i rrëmbeu topin Zielinskit, kapërcimi mbi Lobotkën dhe lançimi për Leaon me rastin e 3-0, janë emblematike. Mesfushori breshian i ka të gjitha: inteligjencë taktike, sens pozicionimi, forcë të madhe fizike, vizion loje dhe këmbë të rafinuara. Shto këtu një zemër që rreh me ritëm rosoner dhe rezultati nuk mund të jetë shumë i ndryshëm nga ai që pamë në shtëpinë e Napolit.
Nuk është rastësi që Tonali u ekzaltua në një mbrëmje në të cilën i gjithë Milani shkoi fuqishëm: pa mbështetjen e skuadrës, është e vështirë për një individ të ndryshojë fatin e një ndeshjeje; megjithatë, pikërisht brenda një skuadre që funksionoi në mënyrë perfekte, u dallua numri 8 i rosonerëve, duke marrë skenën dhe duke dominuar mbi repartin nevralgjik të Luciano Spalletti. Një kusht i domosdoshëm për lojtarët për të shfrytëzuar sa më mirë mundësitë e tyre është që ata të jenë të impenjuar pikërisht në rolet e tyre, me një sistem loje që iu shkon për shtat dhe me një identitet loje që ekzalton meritat dhe fsheh defektet. Duke u rikthyer në habitatin e zakonshëm, ai 4-2-3-1 që bie shumë erë si një 4-3-3 i maskuar, ishte ndoshta faktori që taktikisht (por ndoshta edhe mendërisht) zhbllokoi disa nga lojtarët kryesorë të Milanit dhe midis sigurive nga të cilat mund të rifillohet sërish, për ta mbyllur sa më mirë një sezon që ka ende shumë për të thënë, janë sigurisht rikthimin në origjinën taktike dhe gjithëprania e një lojtari të madh të mesfushës që ende nuk i ka mbushur të 23 vitet. Sandro Tonali është fytyra e Milanit që pëlqehet, që lufton, që nuk dorëzohet dhe që dëshiron të dominojë. Sepse e ka në frymë, e ka në ambiciet e tij. Dhe futbollistë të tillë janë një pasuri e paçmuar, vlera e të cilëve shkon përtej asaj që shprehet në fushë.