Kundër Napolit, të dielën e kaluar, të gjithë prisnin një rikthim në 4-2-3-1 me variantin e mesfushorit në treçerekfushë dhe të gjithë prisnin që ai rol të plotësohej nga Rade Kruniç. Mirëpo, Pioli i befasoi paksa të gjithë: trajneri i rosonerëve futi në fushë Ismael Bennacer si një mesfushor të rremë sulmues, duke e lënë boshnjakun në mesfushë përkrah Tonalit.
Kundër Napolit
Ideja taktike padyshim funksionoi: Kruniç dhe Tonali dëshmuan se ishin – si edhe më parë në dy rastet kundër Tottenhamit – dy dallgëthyes të shkëlqyer përpara mbrojtjes, të ndihmuar nga pozicionimi i vetë Bennacer. Algjeriani praktikisht e ndoqi hap pas hapi Lobotkën, duke mos e lënë të merrte frymë dhe përdori cilësinë e tij për t’i bërë dëm kundërshtarit edhe nga një pozicion pak më i avancuar; Në fakt, goli i 0-2 i Brahim Diazit lindi nga krosimi i tij nga e majta dhe ishte gjithmonë ai, që me një shpërthim të bukur, që i shërbeu asistin për Giroud, por që nuk u kthye në gol për disa centimetra në fillimin e pjesës së dytë.
Në përgjithësi
Duke supozuar se Stefano Pioli është një trajner që i studion gjithmonë kundërshtarët e tij optimalisht për nga pikëpamja taktike dhe nuk do të ketë probleme të ndryshojë përsëri skuadrën, por edhe lojtarët nëse është e nevojshme, ideja Bennacer si një mesfushor sulmues fals e me Krunic në mesfushë, në përgjithësi, mund të funksionojë. Algjeriani është dhe mbetet një mesfushor, pra shumë i aftë për të markuar fantazistët kundërshtarë dhe për të vjedhur topin me levat e tij të shkurtra në pozicione të rrezikshme dhe ka cilësinë teknike për të qenë një rrezik i përhershëm kur është te 30 metrat, duke ruajtur atë cilësi që – veçanërisht në fillimi i sezonit me blerjen e De Ketelaere – Pioli kërkonte të përfshinte në formacion dhe në lojën e tij. Një tjetër detaj i dobishëm: Bennacer është një nga të paktët në skuadër që ka një goditje të mirë nga distanca dhe, si mesfushor sulmues, mund të ketë më shumë mundësi për ta treguar.